"To tylko woda" Konrad Sikora

„To tylko woda” Konrad Sikora (patronat medialny)

Nie jest łatwo pisać o poezji.

Według mnie trzeba ją czuć, przeżywać, wrosnąć w nią korzeniami i…spijać słowa, jak drzewa wodę. Choć to przecież tylko płyn. Nasze jestestwo to tylko „płyn” niestały o uniwersalnym kształcie, jest ,
a za chwilę może go nie być. Popłynie…

„To tylko woda–

Prawie sama woda

Ten człowiek.”

Taką rzeczywistość obrazuje nam poeta. 

Czas biegnie nieubłaganie, pędzi na złamanie karku, umyka jak płochliwy zając, kurczy się by wreszcie… zniknąć. Jesteśmy autostopowiczami w naszym życiu, wciąż czegoś szukamy, wysiadamy na kolejnych przystankach i wsiadamy z powrotem, gdy jest nam w tym momencie źle. 

„Ocieramy się banalnie o istnienie–zbyt banalnie.

Rozpędzeni jak samochody na autostradzie”

Chcemy wszystko zostawić w tyle. Żyć marzeniami, złudzeniami na lepsze jutro. Tylko, że marzyć też trzeba umieć, marzyć trzeba rozsądnie, marzenia trzeba przemyśleć i nie być zachłannym. Trzeba umieć wsłuchać się w ciszę, by usłyszeć muzykę, która jest w stanie obudzić nasze serce, by dostrzec prawdę. 

„Tylko ty wychodzisz w Dzień Światła–

Tylko ty znasz ścieżki wśród Nocy Świata–

Otwieraj muzyką zamknięte serce brata!”

Tylko gdzie jest ta prawda? Szkoda, że nie da się wymazać pamięci, nie da się nie myśleć, szkoda, że wspomnienia wracają.

„Spakowałem swoje manatki.

Przede mną najdłuższa z dróg: do zapomnienia.”

„Sekundy dodaj do minut

Minuty do godzin, a te do dni

Tak, to wieczność, która zaledwie mi się śni”

Reasumując  „To tylko woda”  to bardzo ciekawy tomik poezji, w którym znajdziemy wiele refleksji i przemyśleń egzystencjalnych na temat życia, człowieczeństwa i wiary.